سکوت، حرف دلت نیست، خاطرت باشد

 

سکوت، حرف دلت نیست، خاطرت باشد
چرا ضمیر تو برعکس ظاهرت باشد؟

بگوبگو که بدانم چه بر تو می‌گذرد
مخواه چشم من این‌گونه ناظرت باشد

خموش هرچه بمانی لبت گمان نکنم
به چیره‌دستی چشمان ماهرت باشد

چگونه مدّعی مرگ نفرتی ، وقتی
گواه من نگه حیّ و حاضرت باشد؟

پرنده‌ای که به بام تو انس دارد و بس
روا مدار که مرغ مهاجرت باشد

تو کعبه‌ای ، حجرالاسود است قلب تو ، آه
دگر چه جای تمنای زائرت باشد؟

وفا به عشق قدیمت دلیل شد که دلم
هنوز هم که هنوز است، شاعرت باشد

شعر از حمید رضا حامدی

 

فاتحانه دور مى شدى از این حدود

 

فاتحانه دور مى شدى از این حدود
بارها صدا زدم تو را، ولى چه سود؟!

چاه بود و چاه آن که ناله مى شنيد
اشك بود و اشك آن که عقده مى گشود

ماتمى نكاست هيچ کس ز خاطرم
هرکه آمد و غمى به غصّه ام فزود

در قمار عشق  آرى  از تو باختم
باختم، ولى شكست حقّ من نبود!

بعد از این ستاره پيش چشم من سياه
بعد از این سپيده پيش چشم من کبود

در دلم حضور روشن تو هست و نيست
مثل عكس ماه در ميان قاب رود

مى توان هميشه از ندیدنت گریست
مى توان هميشه از نبودنت سرود

شعر از حمید رضا حامدی

 

کلبه اش در همين حوالى بود

 

کلبه اش در همين حوالى بود
بهترین همدم اهالى بود

سمت چشمانش آسمانى رنگ
شكل باران شبيه شالى بود

راه اميدوارى اش هر روز
رو به فرداى احتمالى بود

تاول سرخ روى دستانش
مثل گل بوته هاى قالى بود

وقتى از فصل عاشقى مى خواند
شعرهایش چه قدر عالى بود

پيچك سبز آرزوهایش
زینت جنگلى خيالى بود

دل پاکش چو مرغ دریایى
فكر پرواز تا زلالى بود

آن چنان روح موج خيزى داشت
که گمان مى کنم شمالى بود

شعر از حمید رضا حامدی

 

Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA

اى انجام کلامم ز هم زبانى تو

 

اى انجام کلامم ز هم زبانى تو
کسى هنوز ندیدم به مهربانى تو

ز روى خوب تو شرمنده ام که از آغاز
حراج من شده سرمایه ى جوانى تو

تمام حجم شكوفایى ام در این گلزار
فداى بارش آن چشم آسمانى تو

اى آفتابى من گرم تر بتاب از اوج
بمان که پر بگشایم به ميهمانى تو

به آیه هاى محبّت قسم که باز کم است
هميشه باشم اگر در مدیحه خوانى تو

اگرچه هدیه ى ناقابلى است، هر غزلم
به پاس آن همه ایثار مژدگانى تو

شعر از حمید رضا حامدی

 

از شانه هاى ستبرت چيزى اگر نيست باقى

 

از شانه هاى ستبرت چيزى اگر نيست باقى
جارى ست بر خاك سرخت دریاچه اى از اقاقى

هر بار بهت نگاهم سرشار از شرم مى شد
مى کرد وقتى که چشمت با چشم هایم تلاقى

سيمرغ من! بال هایت گر لحظه اى بسته مى ماند
پر کرده بود آسمان را خفّاش هاى عراقى

مى خواستم با تو باشم، تا انتها، تا پریدن
آن شب، ولى مانعم بود یك وسعت باتلاقى

مى پرسم از آن طرف ها، در کوچه پس کوچه ى شعر
روزى اگر مثل امروز دیدم تو را اتّفاقى

این برگ ریزان، ابر مرد! تنها در ایران زمين نيست
غرق است حتّى فلسطين در خون فتحى شقاقى

شعر از حمید رضا حامدی