خسته ام از عذاب ِ زن بودن مثل ِ شاتوت در دهن بودن

 

خسته ام از عذاب ِ زن بودن
مثل ِ شاتوت در دهن بودن

تف شدن توی دستمال از نو
خیس و خون و شکن شکن بودن

سازگاری به حکم ِ جنسیت
قانع ِ شاخ ِ کرگدن بودن

تن ِ عریان ِ روح گم کرده
روح ِ عریان ِ بی بدن بودن

تن سپردن به عجزِ خاموشی..
متأسف برای من بودن

سمت ِ سبابه های تهمت -زا ،
سفره ی پهن ِ سو ء زن بودن ..

ماهی ِ سرخ ِ باتلاق شدن
تا گلوگاه ، در لجن بودن ..

لب گرفتن از آخرین قلاب..
با تب و تابه تن به تن بودن..

استخوان خرد کردن از تکرار ..
طعمه ی بعدی ِ کفن بودن ..

زنده زنده به مرگ" خو کردن ..
سهم ِ آغوش ِ گورکن بودن ...

شعر از طاهره خنیا

 

می بوسد ! در شگفتم از لبهاش ! می خواهد ! پس نمی زند دیگر !

 

می بوسد ! در شگفتم از لبهاش ! می خواهد ! پس نمی زند دیگر !
می گوید آن چه را که لب بسته ست .. می آید راه ِ رفته را با سر

انگور گرفته چشمهایش مست می اندازد شراب در چشمم
چنگی زده به شبان ِ تارم ، تار .. چنگی به دلم نمی زند دیگر !

ویران کرده است و گنج می جوید از روح ِ خرابه ، خانه اش آباد !
ساغر زده به سلامتی ِ عشق از خون ِ دلی که خورده ام یک سر ..

اندوه ِ چقدرساله ی رُستن با تک تک ِ تاک های بالقوه ..
این شعر ، شراب ِ شاعرافکن نیست ! تار ی است پر از نوای حزن آور..

پوشانده مرا به عادت ِ بوسه .. عریانی ِ من گذشته از لب ، حیف !
با بوسه پرندگی نخواهم کرد از پیله ی انزوای سر تا سر ..

برگشته ، اگرچه گشته..سرگشته..سر رفته صبوری از دل ِ تنگش !
آتش بودم که با خودم درگیر ، عادت کردم به زیر ِ خاکستر ..

ای داد که " دوستت ندارم " ها ، با موی سیاه ، سالخرد م کرد
دردا که هوای دوستت دارم افتاده چقدر از سرم دیگر

نه دل مانده که گرم بسپارم نه خون که روانی اش کنم تا رگ
تیغی که بریده بند بندم را ، افتاده کنار سطل ، آن سو تر !

یک دره دهن گشوده در من تا اسبی نکنم دوباره در افسار !
دریا در آب غرق خواهد شد از خودکشی ِ نهنگ ِ سر در بر ...

شعر از طاهره خنیا

 

زنبورِ بی کندوی من ! سرباز ! همسنگر ِ گل های بی پرچم!

 

 

زنبورِ بی کندوی من ! سرباز ! همسنگر ِ گل های بی پرچم!
دیریست در خونت نمی جوشد پس مانده های غیرت ِ آدم ..

دستِ تو ، دست ِ سرخ آتش بس .. پای تو ، پای هرچه بادا باد !
ما ، سایه های بی لب و پرحرف .. تو ، مشتِ بر هرچه دهان محکم !

خرگوش های کوچکِ ترسان .. بیمِ شکارِ نیم شب در سر ..
سوزِ کمربند ی که از نو ، باز .. آمیزشِ خون و عرق در هم ...

کابوس ِ تلخ ِ چشم های باز وقتی که باتوم از تو ، پا از ما
وقتی گلوله از تو می سازد مرزی میانِ بازدم تا دم

ما خواهرانِ تو که خوابیدیم با جیرجیرک های زیر تخت ..
با موش های مرده در سلول .. با زخم ِ پوتین های نامحرم ..

خون خواهِ نسلِ کشته ی ما باش! دردا که اینک جای خون خواهی ،
خون می خوری .. یادت نمی آید خون خورده ای از بند ِ نافی هم !

بیدارباش ِ شهر ِ خاموشی با بیکران ژاندارک در آتش ..
خردادِ خونین ، خیره ی تقویم .. رخدادِ خون در سرفه های بم ..

گیرم که می گیری ..که می بندی ..خونِ خیابان ، نوشِ ِ آزادی !
باموج های سرخِ جان برکف ، این رود دریا می شود کم کم ...

شعر از طاهره خنیا

 

به ساز ِ زن شدنم فکر می کنم .. و به تو

 

به ساز ِ زن شدنم فکر می کنم .. و به تو
به پرده های تنم فکر می کنم .. و به تو

لبالب از تو شدن .. لب پریده از تو شدن
به چاکِ پیرهنم فکر می کنم .. و به تو

جهان که یکسره بر شاخ ما نمی چرخد !
به شاخ ِ کرگدنم فکر می کنم .. و به تو

نباید از تو بمیرم که هستت از من نیست !
به کاسه ی " چه کنم " فکر می کنم و به تو

جنون و معجزه ی مشت مشت قرص ِ نجات ...
به تلخی ِ دهنم فکر می کنم .. و به تو !

که خرده ماهم و افتاده ام به چنگ ِ پلنگ ..
به جنگ ِ تن به تنم فکر می کنم .. و به تو

***

تمام شد ! همه ی پرده ها دریده شدند ..
به " از تو دل بکنم " فکر می کنم .. و ..به او !

شعر از طاهره خنیا

 

آماده و عریان و آرامم...نترس از من !

آماده و عریان و آرامم...نترس از من !
این تخت ِ تشریح است.. اول سینه ام لطفن!

بشکاف و بیرونش بکش این لخته ی خون را
این کوه..این انبوهی از اندوه ِ زن بودن ..

خب..پوستم را پاره کن.. ( نارنگی ام انگار!)
این پیله..این پیچیده دورم مثل ِ پیراهن..

بخراش با دندان و ناخن پوستی را که
دباغی اش کرده ست دست ِ دوست و دشمن...

این ناف..این بندی که موجودیت ِ جان است..
جایی که خون پرورده ام هر ماه در دامن ..

من هفت تا جان دارم و سگ-جانی ام ارثی است
از هر چه زن پیش از خودم..از هر چه زن بعدن..

وحشت نکن ! سگ جان تر از اینم ! نمی میرم !
باهفت جان در کالبد..باهفت سگ در تن..

وحشت نکن! دستت نلرزد باز! محکم باش!
نزدیک تر بوده به من تیغ از رگ ِ گردن..

حتا نترس از اینکه چشمم را کف ِ دستت ..
بیرون بکش این گوی را از بازی ِ" دیدن" !

بیزاری ام بی حد و دستم بسته.. کاری کن !
بسیار آدمها ی در من ، زله اند از من ..

نقبی بزن تا مرگ..تا پرواز ِ بی بالی..
راحت کن این دیوانه را از هی کتک خوردن...

حالا که تکه تکه ام ، یک تکه ام ..خوبم !
دریای بی ماهی اگر نه ، کوه ِ بی پازن ..

شعر از طاهره خنیا