دختر ِ حافظ! کجايي؟ آفتاب آورده ام

 

دختر ِ حافظ! کجايي؟ آفتاب آورده ام
زير ِ باران، کوزه بر دوشم شراب آورده ام

خانه هاي ِ خشتي و پرچين ِ دورش سرو ِ ناز
شهر ِ شيراز است يا من رو به خاب آورده ام؟

بس که ماندم پشت ِ در، کوبه صدايش شد بلند
باز کن در را که شوق ِ بي حساب آورده ام

رفته بابا قصر ِ بو اسحاق يا شاه ِ شجاع؟
من هرآنچه گفته را در يک کتاب آورده ام

مادرت شاخه نبات، آن ترک ِ شيرازي کجاست؟
نقره نقره تا شبستانش شهاب آورده ام

اين دل است از آب ِ رکن آباد تا گلگشت ِ تو
سيب ِ سرخي را که غرق ِ پيچ و تاب آورده ام

لول ِ لولم شوخ ِ شيرين کار ِ شهرآشوب ِ من!*
اينهمه شور و شر از شهر ِ شراب آورده ام

کج کلاه ِ ترمه پوش ِ اشرفي خلخال ِ مست!
رو به قد و قامتت خرد و خراب آورده ام

باز کن گيسوي ِ خود در آينه فالي بگير
شاهد ِ رقص ِ تو را چنگ و رباب آورده ام

تا رز ِ قرمز بکاري روي ِ برف ِ مخملت
بوسه بوسه سهم ِ دستانت خضاب آورده ام

منقل ِ آغوش روشن کن دو کبکت را بده
ميهمانت هستم و ميل ِ کباب آورده ام

هرچه ميخاهد بگويد واعظ ِ منبر نشين
من گناه ِ عشق را جاي ِ ثواب آورده ام

هفتصد سال ِ نبودن هاي ِ تو ديگر بس است
دوري ات را کم مگر با گريه تاب آورده ام؟

گرچه دستم خالي اما واژه هايم مال ِ تو
جاي ِ مهريه برايت شعر ِ ناب آورده ام

شعر از شهراد ميدري

*فغان کاين لوليان ِ شوخ ِ شيرين کار ِ شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل، که ترکان خان ِ يغما را/ حافظ جاودانه سراي غزل

 

زير ِ باران مستم از رقصيدنت امشب عزيز !

 

زير ِ باران مستم از رقصيدنت امشب عزيز !
از کش و قوس ِ بلورين ِ تنت امشب عزيز !

دعوتم کن کلبه اي آن سوي ِ جنگل هاي ِ مه
چـــاي دم کن با گل ِ آويشنت امشب عزيز !

حبه ي ِ انگور ِ خيام است يا لبهاي ِ توست؟
آاااااي مي چسبد رباعي خاندنت امشب عزيز !

مهرباني کن پذيرا بـــــــاش آغـــــوش ِ مرا
زحمت ِ دستم ميافتد گردنت امشب عزيز !

دلبرانه شانه مي خاهند از من چون نسيم
خوشه هاي ِ مو طلاي ِ خرمنت امشب عزيز !

شرمگين من را ببر آهسته تا باغ ِ انــــــــار
دکمه دکمه باز کن پيراهنت امشب عزيز !

اين من اين تو هرچه ميخاهي مرا آتش بزن
در ميان ِ شعله هاي ِ دامنت امشب عزيز !

خوش درآورده دمار از روزگـــــــار ِ اين پلنگ
خوشخرام آهوي ِ دشت ِ ارژنت امشب عزيز !

صبح ِ فردا نطفه مي بندد غزل چون آفتــــاب
بس که بوسيدم دو چشم ِ روشنت امشب عزيز !

شعر از شهراد ميدري

 

بی شرف! اینهمه زیبا شدنت کافی نیست؟

بی شرف! اینهمه زیبا شدنت کافی نیست؟
در دل هر غزلی جا شدنت کافی نیست؟

آینه آینه تالار ِ فریبایی ِ توست
هر طرف محو ِ تماشا شدنت کافی نیست؟

اینهمه سیب نچین حضرت ِ خاتون ِ شگفت!
نقش ِ تکراری ِ حوا شدنت کافی نیست؟

هر که یکبار تو را دیده شده مجنونت
رحم کن بانو ! لیلا شدنت کافی نیست؟

گفته بودند پریناز، نگفتند اینقدر
مایه ی ِ رشک ِ پری ها شدنت کافی نیست؟

لعنتی! ماه نشو، اینهمه شب قصه نگو
شهرزاد ِ شب ِ یلدا شدنت کافی نیست؟

ملکه! اینهمه سرباز ِ عسل ریز بس است
شهد ِ کندوی ِ غزلها شدنت کافی نیست؟

آی پروانه ترین پیرهن ابریشم ِ رقص!
دشت تا دشت شکوفا شدنت کافی نیست؟

موشرابی ِ لب انگوری ِ چشم الکل ِ مست!
پیک ِ هر بی سر و بی پا شدنت کافی نیست؟

دست بردار از این دلبری ات یعنی چه
هر طرف ورد ِ زبانها شدنت کافی نیست؟

من که هر ثانیه ای بی تو برایم قرنی ست
در دلی تنگ چنین جا شدنت کافی نیست؟

خسته ام می روم از بندر، توفانی کاش
مرد ِ آواره ی ِ دریا شدنت کافی نیست؟

شعر از شهراد میدری

موی خود بر شانه میریزی شرابی خب که چه

 

موی خود بر شانه میریزی شرابی خب که چه
مست میرقصی در آیینه حسابـی خب که چه

دختـــر ِ اربابـی  و  یک  باغ  نوبر  مال  توست
کرده ای پنهان به پیراهن، گلابی خب که چه

رویت  آن  سو  میکنی  ، تا باز می بینی مرا
در قدم برداشتن ها می شتابی خب که چه

مثل آهویی کــه گم کرده ست راه خانه اش
اینچنین بی تاب و غرق التهابی خب که چه

من کــه جز بوسه ندارم هیــچ کاری با لبت
اینهمه لب میگزی در اضطرابی خب که چه

دوست داری که چه را ثابت کنی؟ راحت بگو
سینه چاک ِ تو هزار آدم حسابی خب که چه

باز  شهرآورد ِ بین  "نه"  و  "آری"  گفتنت
بازی لبهای قرمز، چشم آبی خب که چه

من نخورده  مست و پاتیل  توام دستم بگیر
باز چشمت را برایم می شرابی خب که چه

ای بلا !  تکلیف ِ من را  زودتر  روشن  بکن
من بمیرم یا بمانم؟ بی جوابی خب که چه

آه ای شیطان فرشته!  لعنتی ِ نازنین !
سایه ای در بستر بیدارخابی خب که چه

دست بردار از سرم ، یا عاشقـم شو یــا برو
بر خودت مینازی و در پیچ و تابی خب که چه

بر زمینت میزنم یک شب تو را خاهم شکست
روی  دیوار  اتاق و کنـــج  قابی خب کـــه چه

شعر از شهراد میدری

 

 

باد موهای ِ تو را باز بهم میریزد

باد موهای ِ تو را باز بهم میریزد
مست میرقصد و با ناز بهم میریزد

تار در تار چه با شور میاندازد چنگ
نت به نت خلوت ِ هر ساز بهم میریزد

شعر میخاند و می چرخد و پا می کوبد
چین به چین دامنی از راز بهم میریزد

ناله سر میدهد از داغ ِ دل ِ مرغ ِ سحر
شجریانی از آواز بهم میریزد

آنقدر شاخه نباتی تو که با هر غزلت
حافظ و سعدی ِ شیراز بهم میریزد

پلک وا میکنی و چشم ِ تو کارون ِ من است
پلک می بندی و اهواز بهم میریزد

نه فرودی و نه برخاستنی در توفان
باز برنامه ی ِ پرواز بهم میریزد

بازی آغاز شده یا نشده مات ِ توام
قلعه ویران، صف ِ سرباز بهم میریزد

عاشقت بودم و دلتنگ و نمیدانستی
با همین آه، زمین باز بهم میریزد

میرسد شعر به پایان و جهان سردرگم
پازل ِ هستی از آغاز بهم میریزد

شعر از شهراد میدری