غزلسرا

دختر ِ حافظ! کجايي؟ آفتاب آورده ام
زير ِ باران، کوزه بر دوشم شراب آورده ام

خانه هاي ِ خشتي و پرچين ِ دورش سرو ِ ناز
شهر ِ شيراز است يا من رو به خاب آورده ام؟

بس که ماندم پشت ِ در، کوبه صدايش شد بلند
باز کن در را که شوق ِ بي حساب آورده ام

رفته بابا قصر ِ بو اسحاق يا شاه ِ شجاع؟
من هرآنچه گفته را در يک کتاب آورده ام

مادرت شاخه نبات، آن ترک ِ شيرازي کجاست؟
نقره نقره تا شبستانش شهاب آورده ام

اين دل است از آب ِ رکن آباد تا گلگشت ِ تو
سيب ِ سرخي را که غرق ِ پيچ و تاب آورده ام

لول ِ لولم شوخ ِ شيرين کار ِ شهرآشوب ِ من!*
اينهمه شور و شر از شهر ِ شراب آورده ام

کج کلاه ِ ترمه پوش ِ اشرفي خلخال ِ مست!
رو به قد و قامتت خرد و خراب آورده ام

باز کن گيسوي ِ خود در آينه فالي بگير
شاهد ِ رقص ِ تو را چنگ و رباب آورده ام

تا رز ِ قرمز بکاري روي ِ برف ِ مخملت
بوسه بوسه سهم ِ دستانت خضاب آورده ام

منقل ِ آغوش روشن کن دو کبکت را بده
ميهمانت هستم و ميل ِ کباب آورده ام

هرچه ميخاهد بگويد واعظ ِ منبر نشين
من گناه ِ عشق را جاي ِ ثواب آورده ام

هفتصد سال ِ نبودن هاي ِ تو ديگر بس است
دوري ات را کم مگر با گريه تاب آورده ام؟

گرچه دستم خالي اما واژه هايم مال ِ تو
جاي ِ مهريه برايت شعر ِ ناب آورده ام

شعر از شهراد ميدري

*فغان کاين لوليان ِ شوخ ِ شيرين کار ِ شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل، که ترکان خان ِ يغما را/ حافظ جاودانه سراي غزل