غزلسرا

این روزها بـه خاطره ای دور، دلـخـوشـم
مـاننـــد ابــرهــای بــهـــاری مـشـــوّش ام

در دوردسـتِ بُهت و مبادای روحِ خـویـش
مـرغـی شـبیه وهــمِ نـگاه تـو مـی کـشــم

وقتی دو تـارِ گیسـوی تو گریه مـی شـود
بر شــانه ات...، ترانۀ تاریـکِ خـواهشـم

 وقتی جهـان ز حــیلۀ سـودابه ها پُر است
بیرون نخواهـد آمـد از آتـش، سـیـاوشـم

 امشب کشیـده ام زهِ جـان را، بیـا، ببیـن!
دل تـنـگ تــر ز چـلّـۀ بـی تـیـــرِ آرشــــم

 ای "بی چرا" ترینِ جهان! من هنوز هـم
بر شاخِ شـب، شـکوفۀ تردید و پرسـشم

 رؤیای خیسِ موجِ فرو مرده ام که باز
یـادِ تـو مـی کـشـانـد هـر شـب بـه آتشم

شعر از سید عبدالحمید ضیایی