باشد پرنده‌! كوچ بكن سمت خانه‌ات
هرچند سخت مي‌گذرد با بهانه‌ات‌

آنجا اميدوارم از آواز پر شوي‌
موسيقی و غزل بشود آب و دانه‌ات‌

خوش بگذرد طراوت ييلاق و بشكفد
در چشم برفگير اهالی جوانه‌ات‌

حالا برو به خاطر آسوده‌، در دلم
تا بازگشت‌، جای كسی نيست لانه‌ات

پاييز، سهم حنجره‌ي من‌، تو سعی كن‌
سرشار از بهار بماند ترانه‌ات‌

من يك مترسكم كه به دوشم‌... خدا كند ـ
خوشبختیِ هُما بنشيند به شانه‌ات‌

نگذار در خشونت مردانه حل شود
رفتار مينياتوری دخترانه‌ات‌

من مي‌روم صدا شوم و زندگي كنم‌
در بيت بيتِ هر غزل عاشقانه‌ات

شعر از مهدی فرجی