خلوتِ شاعرانه ای دارم
دفتر پُر ترانه ای دارم

شعرهایم دلیل عاشقی ام
سندِ جاودانه ای دارم

چون درختِ شکسته در پاییز
آرزوی جوانه ای دارم

از غم بی نصیبی و حسرت
در نگاهم نشانه ای دارم

مثل شب های دورِ اقیانوس
پهنه ی بی کرانه ای دارم

ناگهان بینِ گریه می خندم
گریه ی ناشیانه ای دارم ؛

گریه هایم همه بجاست ، ولی
خنده ی بی بهانه ای دارم !

این قفس جای ماندنِ من نیست
که خودم آشیانه ای دارم

پشتِ این میله ی فلزی سرد
رو به خورشید خانه ای دارم

***

هفت پشتم قبیله ی عشقند
نَسَبِ حافظانه ای دارم

شعر از سهیل محمودی