غزلسرا

می آیی ای زلالی آئینه می آیی ای بزرگ اهورایی
می آیی از تراکم احساسات از موج های آبی در یا زاد

بی شک بهشت جاده چشمانت در عالم خیال برای من
هر لحظه بوی خوب ترا می داد در روزهای حس بد بیداد

کم کم غروب می شد و درد آگین خورشید دور می شد ومی پژمرد
از گونه هام اشک فرو آمد تا اشک قطره قطره به خاک افتاد

طوفان مرا به ساحل آرامش بر زورق شکسته خود می برد
فریاد می زدم که بیا برگرد تا ساحل مقدر استمداد

چشمان تو طراوت ایمان را بخشید بر من و که در آن برهه
موج آمد و ترا به زمانها برد من هم میان سا حل عشق آزاد

فریاد می زدم که بیا برگرد می ترسم از غریبی وتنهایی
فهمیدم از صدات که می آیی از آن صدای گمشده در باد

در روز سرد وبی تپش و بی جان در لحظه های ساکت و درد آلود
شیرین بیا به بستر آرامش در لحظه های تف زده فرهاد