غزلسرا

زنــدگانی چـیدنِ سـیبی اسـت ،بـاید چـید ورفـت
زنــدگی تـکــرارِپـاییــز اسـت ،بـاید دیـد ورفـت

زنـدگی رودی است جاری ،هرکه آمـد،کوزه ای
ـ شادمان ـ پُرکرد ومُشتی آب ازآن نوشید ورفت

ســال هـا مـادربزرگ ازشـهرِشـادی قصّـه گفت
خــود ولی ازغُصّـه هـایِ زنــدگی نـالیـد ورفـت

غــرقِ قــامـوسِ معـانی  بـود،عمـری پیـرِعشـق
گــاهِ رفتــن ، زنـدگانی چیست؟ را پرسید ورفت

شـاپـرک هـــرچنـد عمــری میــزبـانِ بـاغ  بــود
چــون نسیـم ازعطـرِگلها ، شمّـه ای بویید ورفت

قــاصـدک ـ این کـولیِ خـانه بـه دوشِ روزگــارـ
کوچه گـردی هـایِ خـود را زندگی نـامید ورفـت

گـرچــه شبنـم بستـــری گـستـرد ازگــل ، عـاقبت
جـامه ای ازجنسِ عـریانیِ خــود پوشیـد و رفـت

شعر از حسن نصر (سیاوش)