غزلسرا

من خود نمی روم دگری می برد مرا
 نابرده باز سوی تو می آورد مرا

 كالای زنده ام كه به سودای ننگ و نام
 این می فروشد آن دگری می خرد مرا

یك بار هم كه گردنه امن و امان نبود
 گرگی به گله می زند و می درد مرا

 در این مراقبت چه فریبی است ای تبر
هیزم شكن برای چه می پرورد مرا ؟

 عمری است پایمال غمم تا كه زندگی
 این بار زیر پای كه می گسترد مرا

 شرمنده نیستیم ز هم در گرفت و داد
 چندانكه می خورم غم تو ، می خورد مرا

 قسمت كنیم آنچه كه پرتاب می شود
 شاخه گل قبول تو را ، سنگ رد مرا

شعر از حسین منزوی