غزلسرا

دلی کنار پنجره نشسته زار می زند
و خواب دیده ام شبی مرا کنار می زند

غروب ها که می شود خیال چشم های تو
تو رادوباره در دل شکسته جار می زند

یکی نگاه می کند  یکی گناه می کند
یکی سکوت می کند یکی هوار می زند

و عشق درد مشترک میان ماست با همه
کسی که شعر گفته یا کسی که تار می زند

درست مثل بازی گذشته های شاعری
که جای سنگ وگل به دوستش انار می زند

خدا کند به وعده اش وفا کند که گفته بود
شبی مرا به جرم عشق خویش دار می زند.

شعر از مریم حیدرزاده