خوشا به سر بلندي‌ام خوشا سَري نداشتن
خوشا خودم! خوشا طَمَع  به ديگري نداشتن

خوشا اسير گرگ‌ها شدن خوشا فنا شدن
خوشا به چاه رفتن و برادري نداشتن

در اين سرا که هر نري* نشسته روي مِنبري
خوشا به خانه ماندن و به مِنبري نداشتن

خوشا به قوم من! که خو گرفته است قرن‌ها
به آيه اي نديدن و پيمبري نداشتن

خوشا وطن! همين زن ِ بدون ِ هيچ پيرهن!
که فکر مي‌کند به چه؟! به روسري نداشتن!

نديده ام  بجز هوس  در آسمان ِ هيچکس
خوشا قفس... خوشا قفس... خوشا پري نداشتن...

شعر از ياسر قنبرلو