غزلسرا

دوباره ظلمتیان تنگه‎ی سحر بستند
شبانه کشتن خورشید را کمر بستند

زبام یشم فلک شام را ندا دادند
به‎قصر سبز افق بر سپیده در بستند

به آبگیر فلق قوی صبح را با خشم
بلور سینه شکستند و بال‎وپر بستند

چواسب نقره‎ئی بامداد شیهه کشید
به‎دشت شیری مشرق ره گذر بستند

برای همدلی آفتاب در تبعید
ستاره‎سوختگان مفرش سفر بستند

در اوج قله‎ی شب کوله‎بار بگشودند
کمند حادثه بر صخره‎ی ظفر بستند

هدف رهایی روز است و روشنایی نور
که این خدنگ‎قدان قامت خطر بستند

به پیک همت ما می‎رسد سوار طلوع
اگرچه ظلمتیان تنگه‎ی سحر بستند
                                           
شعر از خسرو احتشامی هونه گانی