زیر سه متر خاک به دشتی همیشه پست
در لوحه ای به قدمت تاریخ آمده است:

آنک هزاره ی شش پیش از سناخریب
اشتار آمده که بگوید بهار هست

مردوخ بر تیامت زمانی که چیره شد
آمد بر این اریکه ی بی آسمان نشست

میگفت : من خدای زمینم ... ولی نبود
میبندم اژدهای دمان را ... ولی نبست

وقتی که هفت برج به هفت آسمان نهاد
پشتش کنار وسوسه ی چشم تو شکست

آنگاه چشمهای تو پرواز کرد و رفت
رفتی به آسمان زمین ماه نیمه مست!

حالا خدای روی زمین عاشقت شده
در آسمان خواب من آسمانپرست

شاید زمین برای شما جا نداشته
شاید زمان برای نگاهت کم آمده است

ای دختر خیال خدایان بابلی!
ماه بلند خاطره ی توست دور دست

من تا ابد به یاد شما صبر میکنم
زیر سه متر خاک به دشتی همیشه پست

شعر از رضا وهاب